Ten rok był szary. Dlaczego? Bo w połowie był zupełnie czarny, a w połowie tak jasny, że człowiek ślepnie od blasku nawet gdy zamknie oczy. W rezultacie wyszedł szary. Ale chyba taki przyjemny szary, bo to co było już minęło, a sam 2017 rok skończył się dość przyjemnie, mimo że życie rzucało pod moje nogi wiele kłód. I bez tego jestem niezdarą. Ale przynajmniej nauczyłam się wymieniać worki w odkurzaczu, a odpychanie wanny nie jest tak obrzydliwe i skomplikowane jak myślałam. Za to przygody z spłuczką zniechęciły mnie do odwiedzin polskiego morza na najbliższe kilka lat. Wiedzieliście, że woda nabierana w spłuczkę jest taka lodowata? Skończyło się i tak wymianą całego tronu. Nie ma to jak żyć oszczędnie, ograniczać się do czterystu złotych miesięcznie rachunków za wszystko, a mieć w mieszkaniu kibel za niecałe trzysta złotych. Żeby on był chociaż ze złota.

Przynajmniej mój prywatny feminizm wzrósł o kilka punktów. Bo wiecie ja nigdy nie byłam feministką, ale lubię sama otworzyć sobie słoik. Lubię tą niezależność, którą gdzieś utraciłam przez to przyzwyczajenie, że bartkowe ramię zawsze jest gdzieś w pobliżu. Potem człowiek nie martwi się takimi rzeczami jak odkurzacz czy lodowata woda w spłuczce toalety. Aż przychodzi co do czego i wymienia cały kibel, zamiast według eksperta domowych napraw - popieścić spławik. Ja się nie dziwię, że sąsiadka z góry rzucała potem deską klozetową. Takie to miałam przeżycia w minionym roku. 

Zdecydowanym osiągnięciem tego roku było przełamanie kilku lęków, przyznanie przed sobą paru błędów, wybaczenie innym i nauczenie się być na nowo szczęśliwą. Dalej brakuje mi odwagi, by zmienić kilka innych rzeczy w swoim życiu, by mówić o sprawach, o których powinno się mówić, oraz żeby szeptać wieczorami słowa, które chcą słyszeć inni i którymi chcę się dzielić, choć się wstydzę. Zdołałam jednak przezwyciężyć coś co męczyło mnie od dawna i jestem z siebie dumna. 

W tym roku Gabrysia skończyła już cztery lata, a Bianka obchodziła swoje pierwsze urodziny. Nigdy nie sądziłam, że całe moje szczęście tak szybko będzie mi rosło! Jestem dumna z moich małych gwiazd. Jako mama musiałam stawić czoła przedszkolu, chorobom i tęsknocie oraz poczuciu winy, że przez własne kiepskie zdrowie nie mogłam w stu procentach uczestniczyć w życiu córek. To chyba boli mnie najbardziej. Mimo to cieszę się, że mogę być z nimi. Że je mam i potrafię doceniać ten cud. W nadchodzącym roku chciałabym być jeszcze lepszą mamą, by zawsze widzieć na ich twarzach uśmiech. Bo w sumie to straszne, kiedy dziecko pyta się "mamo, dlaczego płaczesz?", albo samo płacze, ponieważ nie może spać w swoim łóżeczku. Chciałabym być jeszcze silniejsza i chyba właśnie tego sobie życzę. 

Gdyby pominąć kilka wydarzeń i ciszę to w 2017 roku razem z Bartkiem obchodziliśmy piątą rocznicę ślubu. A przynajmniej właśnie tak chcę o tym myśleć. W innym przypadku zbyt często po mojej głowie krąży piosenka Ani Dąbrowskiej. Dlatego staram się na to patrzeć ciepło. W sumie to ta jaśniejsza strona roku, choć zasiała również kilka niepewności do wyjaśnienia. Ale właśnie to czyni nas silniejszymi i tego się trzymam. Podniosłam się z popiołów i staram się trzymać pion. Mogę mieć tylko nadzieję, nie... wiem, że następny rok będzie lepszy. Jasny i ciepły jak wiosenne promienie. 

I tego sobie i Wam życzę na przyszły rok. Starajcie się być szczęśliwi. Ze wszystkich sił. Bo być szczęśliwym, kiedy jest ku temu okazja to żaden wyczyn. Chyba, że ktoś się odwraca od tego. To wtedy nie bójcie się być szczęśliwi tylko łapcie to szczęście garściami. 

I na koniec podziękowania dla kogoś kogo się nie spodziewałam w swoim życiu, a mimo to się zjawił i bardzo mi pomógł. #lisiamocpozytywnegomyślenia

Czasami brakuje mi kłótni o byle co. I choć dawniej był to mój największy problem, największy dramat nastoletniej mnie to teraz wspominam to całkiem miło. Wciąż pamiętam jak przepłakałam cały wieczór, ponieważ starsza siostra Bartka powiedziała mi kilka niemiłych rzeczy. Zasiała niepewność i tym samym udowodniła mi, że mam problemy z zaufaniem. Albo pokazała mi jak bardzo naiwna potrafiłam być, bo po prostu wierzyłam ludziom, w ludzi i ich dobroć. Nie umiałam myśleć o tym, że robią coś złośliwie, że sieją chaos i bawią się cudzym życiem. Nie zrozumcie mnie źle, starsza siostra Bartka nie jest złem wcielonym. Kocham Sylwię i nic tego nie zmieni. Po prostu te kilka lat temu każda z nas była królową dramatu i lubowała się w mieszaniu w egzystencji lub w użalaniu się nad nią. Dlatego nic dziwnego, że gdy odkryła kto zrzucił bezlitośnie na kafelki jej prostownicę to postanowiła się zemścić. Najzabawniejsze jest tylko to, że winny o niczym nie wiedział i to nie on przepłakał z tego powodu cały wieczór. To był na tamten czas jeden z najgorszych dni w moim życiu. Mimo to, gdyby nie taki obrót zdarzeń nigdy nie stałby się jednocześnie jednym z moich ulubionych. Bo wiecie było po dwudziestej pierwszej, ostatni pociąg w moją stronę odjechał kilka minut przed tą cholerną dziewiątą wieczorem, a ja na SMS'a od Bartka postanowiłam odpisać "wal się". Najgorszy wieczór w życiu! A mimo to jakąś godzinę później jak nie więcej zjawił się zdyszany pod furtką domu moich rodziców. Czternaście kilometrów. Taka odległość dzieliła nasze domy. Taką odległość przejechał rowerem przed dwudziestą drugą będąc zmęczonym po całym dniu żniw u dziadków. A potem całe czternaście już nie kilometrów, a dni miałam szlaban za to, że przesiedziałam z nim noc w starej szopie za domem. 

Dlatego czasem sobie pozwalam. Na dramatyzowanie. Brakuje mi tej niepewności w związku, zawahania, brakuje mi tego "będziesz mój?". Bo przecież to była głupota, a świat walił się jakby cały tlen odessano z atmosfery. Mała głupota, która chwilę później zamieniała się w tyle ciepła. I choć dzisiaj mniej muszę się martwić ciszą między nami to i tak jakoś mi tęskno. Bo mniej jest takich gestów, że rzucamy wszystko, że sprzeciwiamy się rodzicom, że nie śpimy. Dzisiaj to "kocham" mówione jest z bólem w gardle po całych ośmiu godzinach gadania w pracy. Mimo to jest takie pewne, proste i jednoznaczne. Takie, że nie powinnam się bać żadnej ulotności, bo przecież jest bardziej mój niż kiedykolwiek, choć czasami właśnie chciałabym tego zawahania. Żeby powiedział "jesteś moja" niby pewnie siebie jednak spoglądając na mnie pytającym wzrokiem. Żeby znów nie przespał nocy i nie pojechał na drugi dzień na żniwa. 

Daj mi to. Uśmiech w półmroku, dłonie, które kiedyś niepewnie zsuwały z mojego ramienia ramiączko koszuli nocnej i ten strach, przyjemny strach przed wszystkim co nowe. Daj mi. Nie pojedź kiedyś do pracy. Zaśpij, zachoruj na niby. Zostańmy razem nie wiedząc co dalej. 

Tamta niepewność. Nauczyła nas wiele. 

Bywa w życiu i tak, że człowieka nachodzi taka jesienna plucha nawet w najbardziej słoneczny dzień i nie da rady no! Świat staje się szary, mimo że za oknem tańczy tęcza w rytm Despacito nuconego przez ptaszki. Jednym słowem cały wszechświat mówi "uśmiechnij się do cholery", a na duszy i tak jest ciężko. Z różnych powodów. I nic z tym nie da się zrobić, bo każdego w końcu dopada ten dołek. A teraz jest typowa jesień, ostatnie parę miesięcy dało mi w kość, a do tego zapuściłam paznokcie i niepotrzebnie rozdrapałam stare rany, które zazwyczaj rozdrapuję o tej porze roku. To jak z alergią na pyłki. Psika się tylko w maju, a ja drapię od jesieni do końca zimy. 

To jest coś czego nie życzy się nikomu. Bo człowiek ma to całe swoje szczęście, dba o te cuda, a mimo to zimny wiatr złego samopoczucia wraca co roku. Ale jak mawiają co cię nie zabije to cię wzmocni. I to jest prawda. Wydarzenia z przeszłości zbudowały mnie na nowo i nauczyły, że należy dostrzegać we wszystkim dobrą stronę. Dbać o cuda, które nam zesłano i cieszyć się każdą chwilą. I cieszę się. Jestem szczęśliwa, jednak wyrwanej części serca nic nie zastąpi i co roku o tej porze jest mi po prostu smutno. Nie da się wyrazić słowami jak boli wyobrażanie sobie, że w mieszkaniu brakuje głosiku jednej osóbki, jej śmiechu, tupotu w sumie już nie tak małych stópek. Co roku boli mnie fakt, że nawet nie mam pojęcia kim byłaby ta istotka. 

I w zasadzie napisałam o tym pierwszy raz. Tak publicznie, tak wprost, najbardziej jak umiałam. Zdaję sobie sprawę, że ten problem spotyka w tych czasach praktycznie co drugą kobietę, a jak nie to jedną nawet po kilka razy i naprawdę wiem, że o tym się mówi, jednak nikt nie zrozumie jakie to trudne... Szczególnie dla mnie. Dlatego doceniam jakie szczęście spotkało mnie kilka lat później. Mimo to nie mogę się pozbierać i płaczę, dużo płaczę, choć nie chcę. Zwłaszcza przy dzieciach, dlatego każdego dnia trzeba być. Dla nich i dla innych bliskich. 

Ten post miał być rodzajem śmiesznego poradnika, jednak zdałam sobie sprawę, że to wcale nie poprawi mi humoru. Notka miała wyglądać inaczej. Miała być kolejnym przyklejonym uśmiechem. Udawaniem. Dzisiaj jednak zdałam sobie sprawę, że nie jestem sama. I choć może nie każdego spotkało to co mnie to każdemu zdarza się wstać lewą nogą, dlatego opublikuję to co zamierzałam najpierw dodać na bloga.

1. Zjedz Nutellę, bo głodna kobieta to zła kobieta!

W sumie komu (kto umie) gotowanie nie poprawia humoru? Znajdź jakiś fajny przepis w Internecie, wyjdź z mieszkania, zrób zakupy (świeże powietrze, sklepy, inne bodźce niż samotnia w czterech ścianach) i ugotuj coś. Miej satysfakcję z prawie idealnego dania. Albo i idealnego jak ugotujesz z sercem. Poza tym jeżeli z kimś mieszkasz i nie zjesz jak dzikus całego obiadu to możesz się podzielić. A komplementy na temat twojego dzieła poprawią humor bardziej niż zjedzenie wszystkiego samemu. 

2. Wydaj cudze pieniądze. 

A tak serio robienie zakupów i kupowanie tego co się lubi z pewnością poprawia humor i odciąga od nieprzyjemnych myśli. Polecam Aliexpress. Zrobisz sobie przyjemność teraz i za parę tygodni jak paczka w końcu dojdzie. Ja osobiście z Ali zamawiam już wszystko. Poszewki, przyrządy kreślarskie, gadżety, garnki, torby i zabawki. Trochę boję się kupować ubrań, jednak buty już zamawiałam i z rozmiarem nie było żadnego problemu. 

3. Obejrzyj ulubiony serial. 

Albo cztery ulubione seriale. Najlepiej takie co mają po osiem sezonów. Albo i więcej. Zawsze możesz wybrać jakiś film, który jest trylogią, albo sagą. Star Wars? Władca pierścieni? Nawet Szybcy i wściekli, dopóki będziesz sobie powtarzać, że Paul Walker żyje i nie rozpłaczesz się zdając sobie sprawę, że praktycznie z każdego twojego ulubionego filmu ktoś odszedł. Wtedy zapchaj się Nutellą i oglądaj dalej. 

4. Chlapnij sobie.

Czyli zrób swoją ulubioną herbatkę, kawkę, kakao albo drinka. Z ostatnim nie przesadzaj. Po fazie radości zawsze przychodzi faza zdwojonej samotności i smutku. Przynajmniej u samic. Usiądź przy kaloryferze, weź kocyk, okulary i książkę. A potem czytaj, aż nie poryczysz się na jakimś rozdziale, albo nie rzucisz tomidłem w kąt, bo jakaś scena cię rozjuszy tylko po to, żeby niczym syn marnotrawny wrócić z zaciekawieniem do lektury. 

5. Pośpiewaj.

Zrób karaoke. Weź lakier do włosów, odpal gotowy program karaoke albo znajdź coś na YT i działaj. Zawsze możesz też zaciągnąć kogoś, żeby ci akompaniował. Choć piosenka już stara i pierwotnie nie była na moim profilu to i tak powielam ją śpiewając sama z sobą. 

6. Lisia moc pozytywnego myślenia.

7. Napisz śmieszną notkę. 

Może właśnie ty poprawisz komuś humor. Bo pomaganie to największa przyjemność. Sprawianie, że ktoś się uśmiecha. Dlatego mam nadzieję, że czytając ten wpis choć raz kącik ust uniósł się ku górze... A jeśli nie lubisz pisać... Postaw komuś kawę, przytul, pośpiewaj z kimś, po prostu bądź. I ja z tobą będę jeśli będziesz mieć gorszy dzień :)

Całusy, Nat.